ഈഗ്ൾ ഹാസ് ഫ്ലോൺ - 56

1975

ബെൽഫാസ്റ്റ്

അപ്പോഴേക്കും പുലർച്ചെ നാല് മണിയോടടുത്തിരുന്നു. ഡെവ്‌ലിൻ എഴുന്നേറ്റ് പൂജാമുറിയുടെ വാതിൽ തുറന്നു. നഗരം ഉറക്കത്തിലാണ്. അന്തരീക്ഷത്തിൽ പുകയുടെ തീക്ഷ്ണഗന്ധം തങ്ങി നിൽക്കുന്നു. പെട്ടെന്നാണ് മഴ ആർത്തലച്ചെത്തിയത്. ദേഹം ചെറുതായി വിറയ്ക്കുന്നത് പോലെ അനുഭവപ്പെട്ടപ്പോൾ അദ്ദേഹം ഒരു സിഗരറ്റിന് തീ കൊളുത്തി.

“ബെൽഫാസ്റ്റിലെ ദുരിതം നിറഞ്ഞ രാത്രി പോലെ മറ്റൊന്നും ഉണ്ടാവില്ല...” ഡെവ്‌ലിൻ പറഞ്ഞു.

“പറയൂ, മിസ്റ്റർ ഡെവ്‌ലിൻ... ബ്രിഗേഡിയർ ഡോഗൽ മൺറോയെ പിന്നീട് എന്നെങ്കിലും കാണേണ്ടി വന്നിട്ടുണ്ടോ...?” ഞാൻ ചോദിച്ചു.

“ഓ, യെസ്...” അദ്ദേഹം തല കുലുക്കി. “നിരവധി തവണ... മത്സ്യബന്ധനം അദ്ദേഹത്തിനൊരു വിനോദമായിരുന്നു... വയസ്സൻ ഡോഗൽ...”

പതിവ് പോലെ തന്നെ മിസ്റ്റർ ഡെവ്‌ലിനെ മനസ്സിലാക്കുവാൻ ഞാൻ ബുദ്ധിമുട്ടുകയായിരുന്നു. എങ്കിലും ഞാൻ വീണ്ടും ശ്രമിച്ചു. “ഓൾ റൈറ്റ്... പിന്നീട് അവിടെ എന്ത് സംഭവിച്ചു...? ആ സംഭവങ്ങളെല്ലാം എങ്ങനെയാണ് അദ്ദേഹത്തിന് മൂടി വയ്ക്കാൻ കഴിഞ്ഞത്...?”

“വെൽ... ഒരു കാര്യം നിങ്ങൾ ഓർക്കണം... മൺറോയ്ക്കും കാർട്ടറിനും മാത്രമേ യഥാർത്ഥത്തിൽ സ്റ്റെയ്നർ ആരായിരുന്നു എന്ന് അറിയുമായിരുന്നുള്ളൂ... പാവം ലെഫ്റ്റ്നന്റ് ബെൻസനും സിസ്റ്റർ മരിയാ പാമറിനും ഫാദർ മാർട്ടിനും അദ്ദേഹം വെറുമൊരു യുദ്ധത്തടവുകാരൻ മാത്രമായിരുന്നു... ഒരു ലുഫ്ത്‌വാഫ് ഓഫീസർ...” ഡെവ്‌ലിൻ പറഞ്ഞു.

“പക്ഷേ, മൈക്കിൾ റയാനും അയാളുടെ അനന്തിരവളും...? ഷാ സഹോദരങ്ങൾ...? അവരുടെയൊക്കെ മരണങ്ങൾ...?”

“ആ വർഷത്തിന്റെ ആരംഭത്തിൽത്തന്നെ ലുഫ്ത്‌വാഫ് ലണ്ടൻ നഗരത്തിന് മേൽ ബോംബിങ്ങ് പുനഃരാരംഭിച്ചിരുന്നു... ലിറ്റ്‌ൽ ബ്ലിറ്റ്സ് എന്ന പേരിൽ... ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്റലിജൻസിന് അത് വളരെ സഹായകരമായി...”

“എങ്ങനെ...?”

“എങ്ങനെയെന്ന് ചോദിച്ചാൽ... ബോംബിങ്ങിൽ നിരവധി ആളുകളാണ് കൊല്ലപ്പെട്ടത്... സർ മാക്സ്‌വെൽ ഷായും സഹോദരി ലവീനിയയും 1944 ജനുവരിയിലെ ലുഫ്ത്‌വാഫ് എയർ റെയ്ഡിനിടയിൽ ലണ്ടനിൽ വച്ച് കൊല്ലപ്പെട്ടു... വേണമെങ്കിൽ അന്നത്തെ The Times ദിനപത്രത്തിൽ നോക്കിക്കോളൂ... ചരമ കോളത്തിൽ അവരുടെ പേരുകൾ കാണാം...”

“അപ്പോൾ മൈക്കിൾ റയാനും മേരിയും...? ജാക്ക് കാർവറും എറിക്ക് കാർവറും...?”

“The Times ന്റെ പേജുകളിൽ കയറിക്കൂടുവാനുള്ള യോഗ്യത അവർക്കുണ്ടായിരുന്നില്ല... പക്ഷേ, അവരും എത്തിച്ചേർന്നത് അതേ ശ്മശാനത്തിൽത്തന്നെയായിരുന്നു... നോർത്ത് ലണ്ടനിലെ ക്രിമറ്റോറിയത്തിൽ... വെറും അഞ്ച് പൗണ്ട് മാത്രം ഭാരം വരുന്ന ചാരമായി മാറി അവർ... ഒരു ഓട്ടോപ്സിയുടെ ആവശ്യകതയേ ഉദിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല... ബോംബിങ്ങിന്റെ ഇരകൾ എന്ന ഗണത്തിൽ എല്ലാവരെയും ഉൾപ്പെടുത്തി...”

“ഒന്നിനും മാറ്റമില്ല...” ഞാൻ പറഞ്ഞു. “പിന്നെ, മറ്റുള്ളവരോ...?”

“അഡ്മിറൽ കാനറീസ് പിന്നെ അധികകാലം ജീവനോടെയുണ്ടായില്ല... ഏതാനും മാസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും അദ്ദേഹം അനഭിമതനായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു...  ജൂലൈയിൽ ഹിറ്റ്‌ലറെ വധിക്കുവാൻ ഒരു ശ്രമം കൂടി നടന്നുവെങ്കിലും പരാജയപ്പെടുകയാണുണ്ടായത്... മറ്റ് പലരോടുമൊപ്പം കാനറീസും അറസ്റ്റ് ചെയ്യപ്പെട്ടു... യുദ്ധത്തിന്റെ അവസാന ആഴ്ച്ചയിൽ അവർ അദ്ദേഹത്തെ വധശിക്ഷയ്ക്ക് വിധേയനാക്കി... ഹിറ്റ്‌ലറുടെ മേൽ പലപ്പോഴുമായി നടന്ന വധശ്രമങ്ങൾക്ക് പിന്നിൽ ഫീൽഡ് മാർഷൽ റോമൽ ഉൾപ്പെട്ടിരുന്നുവോ എന്ന കാര്യം എന്നും സംശയത്തിന്റെ നിഴലിൽ മാത്രമായിരുന്നു... പക്ഷേ, ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നാണ് ഫ്യൂറർ വിശ്വസിച്ചിരുന്നത്... ജനങ്ങളുടെ ഹീറോ ആയ ഒരു യോദ്ധാവിനെ രാജ്യദ്രോഹി എന്ന മുദ്രകുത്തി വധശിക്ഷയ്ക്ക് വിധേയനാക്കുന്നതിലുള്ള അസാംഗത്യം നാസി നേതൃത്വത്തിന് അറിയാമായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കുടുംബാംഗങ്ങളെ സംരക്ഷിച്ചു കൊള്ളാം എന്ന ഉറപ്പും നൽകി റോമലിനെ ആത്മഹത്യ ചെയ്യുവാൻ നിർബന്ധിക്കുകയാണ് അവർ ചെയ്തത്...” ഡെവ്‌ലിൻ പറഞ്ഞു.

“വാട്ട് ബാസ്റ്റഡ്സ് ദേ ഓൾ വേർ...” ഞാൻ പറഞ്ഞു.

“അവസാനം ബങ്കറിനുള്ളിൽ വച്ച് ഹിറ്റ്‌ലറുടെ അന്ത്യം എങ്ങനെയായിരുന്നുവെന്ന് നമുക്കെല്ലാം അറിയാവുന്ന കാര്യമാണല്ലോ... ഹിംലർ ആകട്ടെ അവസാന നിമിഷം വരെയും രക്ഷപെടുവാനുള്ള ശ്രമം നടത്തി... തന്റെ മീശ വടിച്ചു കളഞ്ഞ് ഒരു കണ്ണിൽ ഐ പാച്ച് ധരിച്ച് പല വേഷങ്ങളും കെട്ടി നോക്കി... പക്ഷേ, ഒന്നും ഫലിച്ചില്ല... ഒടുവിൽ പിടിക്കപ്പെട്ടപ്പോൾ സയനൈഡ് വിഴുങ്ങുകയാണുണ്ടായത്...”

“ഷെല്ലെൻബെഗിന് എന്ത് സംഭവിച്ചു...?”

“ശരിയാണ്... അങ്ങനെയൊരു ആളുണ്ടായിരുന്നല്ലോ... ഞങ്ങളുടെ ആ പഴയ വാൾട്ടർ... തിരികെ ബെർലിനിൽ എത്തിയ അദ്ദേഹം ഹിംലറെ അതിസമർത്ഥമായി കബളിപ്പിച്ചു... ഞങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തെ ആക്രമിച്ച് കീഴ്പ്പെടുത്തി രക്ഷപെട്ടു എന്ന് ധരിപ്പിച്ചു... അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചുമലിലെ മുറിവ് അത് വിശ്വാസയോഗ്യമാക്കുകയും ചെയ്തു... യുദ്ധം അവസാനിക്കുന്നതിന് ഏതാനും മാസങ്ങൾ മുമ്പ് കംബൈൻഡ് സീക്രറ്റ് സർവീസസിന്റെ മേധാവിയായി അദ്ദേഹത്തിന് സ്ഥാനക്കയറ്റം ലഭിച്ചു... അതിലുണ്ടായിരുന്ന പലരും പിന്നെയും കുറേക്കാലം കൂടി ജീവിച്ചു... യുദ്ധകാല കുറ്റകൃത്യങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ടുള്ള വിചാരണ സമയത്ത് അനധികൃത സംഘടനയായ SS ൽ അംഗമായിരുന്നു എന്ന ഒരു കുറ്റം മാത്രമേ അവർക്ക് അദ്ദേഹത്തിന് മേൽ ചുമത്താനായുള്ളൂ... വിചാരണ വേളയിൽ അദ്ദേഹത്തിന് പിന്തുണയുമായി എത്തിയ സാക്ഷികളിൽ ജൂതന്മാർ പോലുമുണ്ടായിരുന്നു എന്നതാണ് സത്യം... ഏതാനും വർഷത്തെ ജയിൽ വാസത്തിന് ശേഷം അവർ അദ്ദേഹത്തെ മോചിപ്പിച്ചു... പിന്നീട് അമ്പത്തിയൊന്നാമത്തെ വയസ്സിൽ ഇറ്റലിയിൽ വച്ച് അദ്ദേഹം മരണമടഞ്ഞു... ക്യാൻസർ മൂലം...”

“സോ... ദാറ്റ്സ് ഇറ്റ്...” ഞാൻ പറഞ്ഞു.

അദ്ദേഹം തല കുലുക്കി. “ഞങ്ങളന്ന് ഹിറ്റ്‌ലറുടെ ജീവൻ രക്ഷിച്ചു... പക്ഷേ, അത് ശരിയായ തീരുമാനമായിരുന്നുവോ...?” ഡെവ്‌ലിൻ ചുമൽ വെട്ടിച്ചു. “അന്ന് അതൊരു നല്ല തീരുമാനമായി തോന്നി... ഇപ്പോൾ എനിക്ക് ഊഹിക്കാനാവുന്നു, എന്തുകൊണ്ടാണ് ആ ഫയൽ അവർ നൂറ് വർഷത്തേക്ക് പിടിച്ചു വച്ചതെന്ന്...”

വാതിൽ തുറന്ന് വീണ്ടും അദ്ദേഹം പുറത്തേക്ക് നോക്കി. അദ്ദേഹത്തെ അങ്ങനെയങ്ങ് പോകാൻ അനുവദിക്കാൻ ഞാൻ തയ്യാറല്ലായിരുന്നു.

“പിന്നീട് എന്തൊക്കെയാണുണ്ടായത്...? താങ്കൾക്ക്... സ്റ്റെയ്നർക്ക്... വോഗന്...? യുദ്ധാനന്തരം ഏതോ അമേരിക്കൻ കോളേജിൽ പ്രൊഫസർ ആയി വർഷങ്ങളോളം താങ്കൾ സേവനം അനുഷ്ഠിച്ചു എന്നെനിക്ക് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞു... പക്ഷേ, അതിന് മുമ്പുള്ള കാലയളവിൽ എന്തായിരുന്നു സംഭവിച്ചത്...?” ഞാൻ ചോദിച്ചു.

“ഓ, ജീസസ്... ആവശ്യത്തിലധികം ഞാൻ സംസാരിച്ചല്ലോ മകനേ... ശരിയല്ലേ...? പുതിയ ഒരു പുസ്തകം എഴുതാനുള്ള കഥകളൊക്കെ ഞാൻ തന്നില്ലേ...? ബാക്കി കഥകൾക്കായി അടുത്ത സന്ദർശനം വരെ കാത്തിരുന്നേ മതിയാവൂ... നിങ്ങൾക്ക് ഹോട്ടലിൽ തിരികെ എത്തേണ്ട സമയമാകുന്നു... അല്പ ദൂരം ഞാനും വരാം നിങ്ങളോടൊപ്പം...” ഡെവ്‌ലിൻ പറഞ്ഞു.

“സുരക്ഷിതമായിരിക്കുമോ അത്...?”

“വെൽ... ആർമി പട്രോൾ ചെക്ക് ചെയ്യാനിടയായാൽ നിങ്ങളുടെ കൈവശം തിരിച്ചറിയൽ രേഖകൾ എല്ലാം ഉണ്ടല്ലോ... പിന്നെ എന്നെപ്പോലെ ഒരു വയസ്സൻ വൈദികനെ ആര് സംശയിക്കാൻ...?”

തന്റെ ളോഹയുടെ മുകളിൽ ഒരു റെയിൻ കോട്ടും തലയിൽ ഒരു ഹാറ്റും ധരിച്ചിരുന്നു അദ്ദേഹം. ബോംബിങ്ങിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ വീണ് അലങ്കോലമായി കിടക്കുന്ന ഇടുങ്ങിയ തെരുവുകളിലൂടെ അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം ആ കുടക്കീഴിൽ ഞാനും നടന്നു.

“ഈ തെരുവുകൾ കണ്ടോ...? മനുഷ്യർ മരിച്ചു വീണുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന തെരുവുകൾ...” ഡെവ്‌ലിൻ പറഞ്ഞു.

“പിന്നെ എന്തിനിത് തുടരുന്നു...? ഈ ബോംബിങ്ങ്... ഈ കൊലപാതകങ്ങൾ...?” ഞാൻ ചോദിച്ചു.

“ഇത് തുടങ്ങിയ കാലത്ത്... അതായത് 1969 ആഗസ്റ്റിൽ... അന്നത് ഒരു നല്ല ആശയമായി തോന്നി... കത്തോലിക്കരെ പുകച്ച് പുറത്ത് ചാടിക്കാൻ ഒരുങ്ങിയിറങ്ങിയ പ്രൊട്ടസ്റ്റന്റുകൾ... അവരെ രഹസ്യമായി സഹായിച്ചിരുന്ന B ബ്രാഞ്ച് സ്പെഷൽ പോലീസ്...”

“എന്നിട്ട് ഇപ്പോഴോ...?”

“സത്യം പറഞ്ഞാൽ, മടുത്തു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു മകനേ... ഇതു പോലെ കണ്ണിൽ ചോരയില്ലാത്ത ആക്രമണങ്ങളൊന്നും ഞാൻ നടത്തിയിട്ടില്ല... വഴിപോക്കരെയും സ്ത്രീകളെയും കുഞ്ഞുങ്ങളെയും എല്ലാം ഒരു നോട്ടവുമില്ലാതെ കൊന്നൊടുക്കുന്ന ബോംബിങ്ങ്... ഇത് ക്രൂരതയാണ്... കില്ലാലാ ബേയിൽ എലീൻ ആന്റി എനിക്കായി അവശേഷിപ്പിച്ച് പോയ ആ ഫാം ഹൗസ്... പിന്നെ ഡബ്ലിനിലെ ട്രിനിറ്റി കോളേജിൽ എപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും ചെന്ന് ഏറ്റെടുക്കാവുന്ന തരത്തിൽ എന്നെ കാത്തിരിക്കുന്ന ഇംഗ്ലീഷ് പ്രൊഫസർ ഉദ്യോഗം...” തെരുവിന്റെ മൂലയിൽ എത്തിയതും ഒന്ന് നിന്നിട്ട് അദ്ദേഹം പുക നിറഞ്ഞ ആ അന്തരീക്ഷവായു അല്പം ഉള്ളിലേക്കെടുത്തു. “ഇതിൽ നിന്നൊക്കെ പുറത്ത് കടക്കാൻ സമയമായി... ഇനി ആർക്കെങ്കിലും ഇത് തുടരണമെന്നുണ്ടെങ്കിൽ അവർ തുടർന്നോട്ടെ...”

“എന്ന് വച്ചാൽ, അവസാനം താങ്കൾക്ക് മതിയായി എന്ന്... താങ്കൾ കളിക്കുക എന്നതിനെക്കാൾ മത്സരം താങ്കളെ കളിപ്പിക്കുകയായിരുന്നു എന്ന് തോന്നിത്തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു...?”

“ദാറ്റ്സ് വാട്ട് സ്റ്റെയ്നർ ഓൾവേയ്സ് സെയ്സ്...” ഡെവ്‌ലിൻ തല കുലുക്കി.

“ഇന്ററസ്റ്റിങ്ങ്...” ഞാൻ പറഞ്ഞു. “യൂ സെഡ്, സ്റ്റെയ്നർ സെയ്സ്...”

അദ്ദേഹം പുഞ്ചിരിച്ചു. “ശരിക്കും...?” മഴ പൂർവ്വാധികം ശക്തി പ്രാപിച്ചു. ഫാൾസ് റോഡിന്റെ അറ്റത്ത് എത്തിയിരുന്നു ഞങ്ങൾ. അല്പം അകലെയായി പാരച്യൂട്ട് റെജിമെന്റിന്റെ ഒരു കവചിത വാഹനവും ഏതാനും പട്രോൾ ഉദ്യോഗസ്ഥരും സാവധാനം വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. “ഐ തിങ്ക് ഐ വിൽ ലീവ് യൂ ഹിയർ, സൺ...” ഡെവ്‌ലിൻ പറഞ്ഞു.

“ബുദ്ധിപരമായ തീരുമാനം...” അദ്ദേഹത്തിന്റെ കരങ്ങൾ ഞാൻ കൈകളിലെടുത്തു.

“നിങ്ങൾക്ക് എപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും അവിടെ കില്ലാലാ ബേയിൽ  വന്ന് എന്നെ കാണാവുന്നതാണ്...” തിരിഞ്ഞ് നടന്നിട്ട് അദ്ദേഹം ഒന്ന് നിന്നു. “ഒരു കാര്യം കൂടി...”

“എന്താണത്...?” ഞാൻ ചോദിച്ചു.

“ആ പെൺകുട്ടി... റൂത്ത് കോഹൻ... വാഹനം ഇടിച്ച് മരണമടഞ്ഞ കുട്ടി... നിങ്ങൾ പറഞ്ഞത് ശരിയാണ്... ആരുടെയോ മുഖം രക്ഷിക്കാൻ വേണ്ടി കരുതിക്കൂട്ടിയുള്ള ഒരു കൊലയായിരുന്നു അത്... നിങ്ങളും ഒന്ന് സൂക്ഷിക്കുന്നത് നല്ലതാണ്...”

കൈകൾ പൊത്തിപ്പിടിച്ച് ഞാൻ ഒരു സിഗരറ്റിന് തീ കൊളുത്തി. ശേഷം തൊട്ടടുത്ത ഇടവഴിയിലേക്ക് നടന്നകലുന്ന ഡെവ്‌ലിനെയും നോക്കി ഞാൻ നിന്നു. കണങ്കാലുകൾക്ക് ചുറ്റും ഒരു സ്കർട്ട് പോലെ ഉലയുന്ന ളോഹ... വീശിയടിക്കുന്ന മഴയ്ക്കെതിരെ അല്പം ചരിച്ച് നിവർത്തിപ്പിടിച്ച കുട... തിരിഞ്ഞ് ഞാൻ വീണ്ടും ഫാൾസ് റോഡിലേക്ക് നോക്കി. പട്രോൾ സംഘം കുറേക്കൂടി അടുത്തെത്തിയിരിക്കുന്നു. അവസാനമായി ലിയാം ഡെവ്‌ലിനെ ഒരു നോക്ക് കൂടി കാണുവാനായി ഞാൻ തിരിഞ്ഞു. പക്ഷേ, അദ്ദേഹം പോയ്ക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു... ഇടവഴിയിലെ മങ്ങിയ വെട്ടത്തിന്റെ നിഴലുകൾക്കിടയിൽ എവിടെയോ അദ്ദേഹം അപ്രത്യക്ഷമായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു... അങ്ങനെയൊരാൾ അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നതേയില്ല എന്ന മട്ടിൽ...

(അവസാനിച്ചു)

അടുത്തയാഴ്ച്ച മുതൽ പുതിയൊരു നോവൽ ആരംഭിക്കുകയാണ്... പ്രിയ കഥാകാരൻ ജാക്ക് ഹിഗ്ഗിൻസിന്റെ തന്നെ മറ്റൊരു വേൾഡ് വാർ-II ത്രില്ലർ... “ഫ്ലൈറ്റ് ഓഫ് ഈഗ്‌ൾസ്”... അപ്പോൾ നമുക്കിനി അവിടെ വച്ച് വീണ്ടും കാണാം... നന്ദി...

ഈഗ്ൾ ഹാസ് ഫ്ലോൺ - 55

ഈ നോവൽ തുടക്കം മുതൽ വായിക്കുവാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

കതകിൽ മുട്ടിയിട്ട് ഷെല്ലെൻബെർഗ് ഹിംലറുടെ റൂമിലേക്ക് കടന്നു. ജാലകത്തിനരികിൽ ആലോചനയിൽ മുഴുകി നിൽക്കുന്ന റൈഫ്യൂററെയാണ് അദ്ദേഹം കണ്ടത്. അല്പം മുമ്പ് നടന്ന സംഭവങ്ങളെ വെള്ള പൂശുവാനാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശ്രമം എന്ന് ഷെല്ലെൻബെർഗിന് വ്യക്തമായി.

“വരൂ ജനറൽ... ദൗർഭാഗ്യകരമായ ഒരു സംഭവമായിപ്പോയി... SS സേനയിലുള്ള നമുക്കെല്ലാം അപമാനകരമായ സംഭവം... ബെർഗറുടെ നിന്ദ്യമായ ചതിയെ കേവലം ഒരു വ്യക്തിയുടെ സുരക്ഷാപാളിച്ച ആയിട്ടാണ് ഫ്യൂറർ കാണുന്നത്... അതിന് ദൈവത്തിന് നന്ദി... ” ഹിംലർ പറഞ്ഞു.

“നമ്മുടെയൊക്കെ ഭാഗ്യം, റൈഫ്യൂറർ...”

ഹിംലർ തന്റെ കസേരയിൽ ഇരുന്നു. “നിങ്ങൾ സൂചിപ്പിച്ച ആ അജ്ഞാത ടെലിഫോൺ കോൾ... ആരുടേതായിരുന്നു അതെന്ന് ഒരു പിടിയുമില്ലേ നിങ്ങൾക്ക്...?”

“ഇല്ല...”

“കഷ്ടമായിപ്പോയി... എന്നാലും...” ഹിംലർ വാച്ചിലേക്ക് നോക്കി. മദ്ധ്യാഹ്നത്തോടെ പുറപ്പെടുവാനാണ് ഫ്യൂററുടെ ഉദ്ദേശ്യം... അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം എനിക്കും ബെർലിനിൽ എത്തിച്ചേരേണ്ടതുണ്ട്... കാനറീസും ഞങ്ങളോടൊപ്പം ഉണ്ടാകും... റോമൽ അല്പം മുമ്പ് പുറപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞു....”

“അത് ശരി...” ഷെല്ലെൻബെർഗ് പറഞ്ഞു.

“തിരികെ പോകുന്നതിന് മുമ്പ് ഫ്യൂറർക്ക് നിങ്ങളെയും ആ മൂന്ന് പേരെയും കാണണമത്രെ... ഏതാനും മെഡലുകൾ നിങ്ങളെ കാത്തിരിക്കുന്നു എന്നാണ് എനിക്ക് തോന്നുന്നത്...”

“മെഡലുകളോ...?” ഷെല്ലെൻബെർഗ് ചോദിച്ചു.

“മെഡലുകൾ ഇല്ലാതെ അദ്ദേഹം യാത്ര ചെയ്യാറില്ല ജനറൽ... എവിടെ പോയാലും അദ്ദേഹത്തിന്റെ പേഴ്സണൽ സ്യൂട്ട്കെയ്സിൽ ഏതാനും മെഡലുകൾ ഉണ്ടാകും... കൂറ് പുലർത്തുന്നവർക്ക് അർഹിക്കുന്ന അംഗീകാരം നൽകുന്ന കാര്യത്തിൽ എന്നെപ്പോലെ തന്നെ അദ്ദേഹവും അതീവ തല്പരനാണ്...”

“ശരി, റൈഫ്യൂറർ...”

ഷെല്ലെൻബെർഗ് വാതിലിന് നേർക്ക് നീങ്ങവേ ഹിംലർ ഓർമ്മപ്പെടുത്തി. “ഇങ്ങനെയൊരു അനിഷ്ട സംഭവം നടന്നിട്ടില്ല എന്ന നിലപാടായിരിക്കും നമുക്കെല്ലാവർക്കും നല്ലത്... ഞാൻ പറയുന്നത് മനസ്സിലാവുണ്ടോ ജനറൽ...? റോമലും കാനറീസും ഇക്കാര്യത്തെക്കുറിച്ച് വായ് തുറക്കില്ല... പിന്നെ ആ പാരാട്രൂപ്പേഴ്സ്.... അവരെ കൈകാര്യം ചെയ്യാൻ എളുപ്പമാണ്... റഷ്യൻ യുദ്ധനിരയിലേക്ക് വീണ്ടും ഒരു പോസ്റ്റിങ്ങ്... അതോടെ ആ പ്രശ്നത്തിന് പരിഹാരമായി...”

“മനസ്സിലാവുന്നു, റൈഫ്യൂറർ...” ഷെല്ലെൻബെർഗ് പറഞ്ഞു.

“അവശേഷിക്കുന്നത് സ്റ്റെയ്നറും ഹോപ്റ്റ്‌സ്റ്റംഫ്യൂറർ വോഗനും പിന്നെ, ആ ഡെവ്‌ലിൻ എന്ന മനുഷ്യനും... നമ്മുടെ SS സേനയ്ക്ക് നാണക്കേടുണ്ടാക്കാൻ അവർ മൂവരും മതിയാവും എന്ന കാര്യത്തിൽ നിങ്ങൾ എന്നോട് യോജിക്കുമെന്ന് എനിക്കുറപ്പുണ്ട്...” ഹിംലർ പറഞ്ഞു.

“അവരെ എന്ത് ചെയ്യാനാണ് റൈഫ്യൂറർ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്...?” തെല്ല് കരുതലോടെ ഷെല്ലെൻബെർഗ് ആരാഞ്ഞു.

“ഇല്ല...” ഹിംലർ പറഞ്ഞു. “ഞാൻ ഒന്നും പറയില്ല... അവരുടെ കാര്യത്തിൽ ഉചിതമായ തീരുമാനമെടുക്കുവാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ഞാൻ നിങ്ങൾക്ക് വിട്ടു തരുന്നു...”

                                                   ***

ലൈബ്രറിയിൽ കാത്തിരിക്കുകയാണ് ഷെല്ലെൻബെർഗും സ്റ്റെയ്നറും വോഗനും ഡെവ്‌ലിനും. മദ്ധ്യാഹ്നം ആകാറായതും വാതിൽ തുറന്ന് ഫ്യൂറർ പ്രവേശിച്ചു. തൊട്ടു പിന്നാലെ അഡ്മിറൽ കാനറീസും കൈയിൽ ഒരു ലെതർ ബ്രീഫ്കെയ്സുമായി ഹിംലറും മുറിയിലെത്തി.

“ജെന്റിൽമെൻ...” ഹിറ്റ്ലർ അഭിസംബോധന ചെയ്തു.

മൂന്ന് ഓഫീസർമാരും ചാടിയെഴുന്നേറ്റ് അറ്റൻഷനായി നിന്നു. ജാലകത്തിനരികിലെ സീറ്റിൽ ഇരിക്കുകയായിരുന്ന ഡെവ്‌ലിൻ പരുങ്ങലോടെ അവർക്കൊപ്പം എഴുന്നേറ്റ് നിന്നു. ഹിറ്റ്‌ലർ ഹിംലറുടെ നേർക്ക് മുഖമുയർത്തി. ഹിംലർ ആ ബ്രീഫ്കെയ്സ് തുറന്നു. അതിൽ നിറയെ മെഡലുകളായിരുന്നു.

“ജനറൽ ഷെല്ലെൻബെർഗ്... നിങ്ങൾക്ക് ജർമ്മൻ ക്രോസ് സുവർണ്ണപതക്കം...  ഹോപ്റ്റ്‌സ്റ്റംഫ്യൂറർ വോഗൻ, നിങ്ങൾക്കും...” അദ്ദേഹം ആ പതക്കങ്ങൾ അവരുടെ യൂണിഫോമിൽ പിൻ ചെയ്തിട്ട് സ്റ്റെയ്നറുടെ നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “കേണൽ സ്റ്റെയ്നർ... നിങ്ങൾ നേരത്തെ തന്നെ നൈറ്റ്സ് ക്രോസ് വിത്ത് ഓക്ക് ലീവ്സ് മെഡലിന്റെ ഉടമയാണ്... അതിനാൽ ഞാൻ ഇപ്പോൾ നൽകുന്നു, സ്വോർഡ്സ്  മെഡൽ...”

“നന്ദി ഫ്യൂറർ...” ബഹുമാനം അഭിനയിച്ചുകൊണ്ട് കുർട്ട് സ്റ്റെയ്നർ പറഞ്ഞു.

“ഇനി നിങ്ങൾക്ക്, മിസ്റ്റർ ഡെവ്‌ലിൻ...” ഫ്യൂറർ ആ ഐറിഷ്കാരന് നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “അയേൺ ക്രോസ് വിത്ത് ഫസ്റ്റ് ക്ലാസ്...”

എന്താണ് പറയേണ്ടതെന്ന് പോലും ഡെവ്‌ലിന് രൂപമുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഹിറ്റ്‌ലർ ആ മെഡൽ തന്റെ ജാക്കറ്റിൽ അണിയിക്കവെ ഒന്നുറക്കെ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചാലോ എന്ന ഭ്രാന്തൻ ആശയം ഒരു നിമിഷം മനസ്സിലൂടെ കടന്നുപോയി.

“ജെന്റിൽമെൻ... നിങ്ങൾക്കെല്ലാം എന്റെ ഹൃദയം നിറഞ്ഞ നന്ദി... ഒപ്പം ജർമ്മൻ ജനതയുടെയും...” അവരോട് പറഞ്ഞിട്ട് ഹിറ്റ്‌ലർ പുറത്തേക്ക് നടന്നു. പിന്നാലെ ഹിംലറും.

വാതിൽക്കൽ എത്തിയ കാനറീസ് ഒരു നിമിഷം തിരിഞ്ഞു നിന്നു. “പലതും പഠിക്കുവാനും മനസ്സിലാക്കുവാനും സാധിച്ച ഒരു പ്രഭാതം... വാൾട്ടർ, ഇനിയുള്ള കാലം നമ്മൾ ഒന്ന് കരുതിയിരിക്കുന്നത് നല്ലതാണ്...”

“ഇനി എന്ത്...?” വാതിൽ അടഞ്ഞതിന് പിന്നാലെ ഡെവ്‌ലിൻ ആരാഞ്ഞു.

“ഫ്യൂറർ ഉടൻ തന്നെ ബെർലിനിലേക്ക് തിരിക്കുകയാണ്... കൂടെ കാനറീസും ഹിംലറും...” ഷെല്ലെൻബെർഗ് പറഞ്ഞു.

“ഞങ്ങളുടെ കാര്യം എങ്ങനെയാണ്...?” വോഗൻ ചോദിച്ചു.

“ഒരു ചെറിയ പ്രശ്നമുണ്ട് അക്കാര്യത്തിൽ... നിങ്ങളെ മൂവരെയും തിരികെ ബെർലിനിൽ ആവശ്യമില്ല എന്ന് ഹിംലർ എന്നോട് പറഞ്ഞു. വാസ്തവത്തിൽ നിങ്ങളെ മൂന്ന് പേരെയും അപകടകാരികളായിട്ടാണ് അദ്ദേഹം കാണുന്നത്...” ഷെല്ലെൻബെർഗ് പറഞ്ഞു.

“അത് ശരി...” സ്റ്റെയ്നർ പറഞ്ഞു. “അപ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ കാര്യത്തിൽ ഒരു തീരുമാനമെടുക്കുവാൻ താങ്കളെയാണ് ഏൽപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്...?”

“അതെ.... അങ്ങനെ പറയാം...” ഷെല്ലെൻബെർഗ് പറഞ്ഞു.

“വൃത്തികെട്ട ജന്തു...” ഡെവ്‌ലിൻ പറഞ്ഞു.

“ഒരു കാര്യം മറക്കണ്ട... ചെർണെ ബീച്ചിൽ ആ ലൈസാൻഡർ കിടക്കുന്ന കാര്യം...” ഷെല്ലെൻബെർഗ് പറഞ്ഞു. “ലീബർ ഇതിനോടകം ഒരു കംപ്ലീറ്റ് ചെക്കപ്പ് ഒക്കെ നടത്തി വിമാനത്തിൽ ഇന്ധനവും നിറച്ചിട്ടുണ്ടാകും...”

“പക്ഷേ, ഏത് നരകത്തിലേക്കാണ്  ഞങ്ങൾ പോകുക...?” വോഗൻ ചോദിച്ചു. “ഇംഗ്ലണ്ടിൽ നിന്നും തലനാരിഴയ്ക്കാണ് ഞങ്ങൾ പുറത്ത് കടന്നത്... ഇപ്പോഴിതാ, ജർമ്മനിയിലും ഞങ്ങൾക്ക് തങ്ങാൻ പറ്റാത്ത അവസ്ഥ... !”

ഷെല്ലെൻബെർഗ് പ്രതീക്ഷയോടെ ഡെവ്‌ലിന് നേരെ നോക്കി. അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുഖത്ത് പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു. “വോഗൻ... നിങ്ങൾ എപ്പോഴെങ്കിലും അയർലണ്ട് സന്ദർശിച്ചിട്ടുണ്ടോ...?” ഡെവ്‌ലിൻ ചോദിച്ചു.

                                                           ***

ബീച്ചിൽ നല്ല തണുപ്പായിരുന്നു. രാവിലെ ഉണ്ടായിരുന്നതിനേക്കാൾ ജലനിരപ്പ് ഉയർന്നിരിക്കുന്നു. എങ്കിലും ടേക്ക് ഓഫ് ചെയ്യാനും മാത്രം ആവശ്യത്തിനുള്ള ഇടമുണ്ട്.

“ഞാൻ എല്ലാം ചെക്ക് ചെയ്തു...” ഫ്ലൈറ്റ് സെർജന്റ് ലീബർ പറഞ്ഞു. “പ്രശ്നങ്ങളൊന്നും ഉണ്ടാകാൻ സാദ്ധ്യതയില്ല ക്യാപ്റ്റൻ...”

“നിങ്ങൾ എയർ‌ഫീൽഡിലേക്ക് പൊയ്ക്കോളൂ ഫ്ലൈറ്റ് സെർജന്റ്... ഞാൻ കുറച്ച് കഴിഞ്ഞ് അവിടെ വന്ന് കണ്ടോളാം...” ഷെല്ലെൻബെർഗ് പറഞ്ഞു.

സല്യൂട്ട് നൽകിയിട്ട് ലീബർ തിരിഞ്ഞ് നടന്നു. സ്റ്റെയ്നറിനും വോഗനും ഷെല്ലെൻബെർഗ് ഹസ്തദാനം നൽകി. “ജെന്റിൽമെൻ... ഗുഡ് ലക്ക്...”

അവർ ഇരുവരും വിമാനത്തിനുള്ളിൽ കയറി. ഷെല്ലെൻബെർഗ് ഡെവ്‌ലിന് നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “യൂ ആർ എ ട്രൂലി റിമാർക്കെബ്‌ൾ മാൻ...”

“ഞങ്ങളോടൊപ്പം വരൂ വാൾട്ടർ... താങ്കൾക്കിനി എന്ത് ഭാവിയാണ് ഇവിടെയുള്ളത്...?” ഡെവ്‌ലിൻ ചോദിച്ചു.

“വൈകിപ്പോയി സുഹൃത്തേ... ഞാൻ മുമ്പ് പറയാറുള്ളത് പോലെ... വളരെ വൈകിപ്പോയിരിക്കുന്നു... ഈ മെറി‌-ഗോ-റൗണ്ടിൽ നിന്നും ഇനി എനിക്ക് ഇറങ്ങാനാവില്ല...”

“താങ്കൾ ഞങ്ങളെ പോകാൻ അനുവദിച്ചു എന്നറിയുമ്പോൾ എന്തായിരിക്കും ഹിംലറുടെ പ്രതികരണം...?” ഡെവ്‌ലിൻ ചോദിച്ചു.

“ഓ, അതേക്കുറിച്ച് ഞാൻ ചിന്തിച്ചിരുന്നു... ഒരു ഷാർപ്പ് ഷൂട്ടർ ആയ നിങ്ങൾക്ക് എന്റെ ചുമലിനെ സ്പർശിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു വെടിയുണ്ട പായിക്കാൻ ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടും ഉണ്ടാകില്ല... അപ്പോൾ പിന്നെ ഇടത് ചുമലിൽത്തന്നെ ആയിക്കോട്ടെ... സ്വാഭാവികമായും ചെറിയൊരു മുറിവ്...” ഷെല്ലെൻബെർഗ് പറഞ്ഞു.

“ഓ, ജീസസ്... താങ്കളൊരു കുറുക്കൻ തന്നെ...” ഡെവ്‌ലിൻ പറഞ്ഞു.

നടന്ന് നീങ്ങിയിട്ട് ഷെല്ലെൻബെർഗ് തിരിഞ്ഞു നിന്നു. ഡെവ്‌ലിൻ കോട്ടിന്റെ പോക്കറ്റിൽ നിന്നും കൈ പുറത്തെടുത്തു. സൈലൻസർ ഘടിപ്പിച്ച വാൾട്ടർ പിസ്റ്റൾ അമർന്ന സ്വരത്തിൽ അത് ഒന്ന് ചുമച്ചു. ഷെല്ലെൻബെർഗ് ഒരു വശത്തേക്ക് ചെറുതായി ഒന്ന് ഉലഞ്ഞു. പിന്നെ തന്റെ ചുമൽ പൊത്തിപ്പിടിച്ചു. ആ വിരലുകളിൽ രക്തം പുരണ്ടിരുന്നു. അദ്ദേഹം പുഞ്ചിരിച്ചു.

“ഗുഡ്ബൈ, മിസ്റ്റർ ഡെവ്‌ലിൻ...”

വിമാനത്തിനുള്ളിൽ ചാടിക്കയറിയിട്ട് ഡെവ്‌ലിൻ മുകളിലത്തെ ഷട്ടർ വലിച്ചടച്ചു. സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്ത് നിർത്തിയിരുന്ന വിമാനത്തെ വോഗൻ കാറ്റിനെതിരെ തിരിച്ചു. ബീച്ചിലൂടെ മുന്നോട്ട് കുതിച്ച ലൈസാൻഡർ ആകാശത്തേക്കുയർന്നു. കടലിന് മുകളിലേക്ക് തിരിഞ്ഞ് കൂടുതൽ ഉയരങ്ങളിലേക്ക് കയറുന്ന വിമാനത്തെ നോക്കി ഷെല്ലെൻബെർഗ് അവിടെ നിന്നു. അല്പനേരം കഴിഞ്ഞ് തന്റെ ചുമൽ പൊത്തിപ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് തിരിഞ്ഞ് അദ്ദേഹം സ്ലിപ്‌വേയുടെ നേർക്ക് നടന്നു.

                                                          ***

അയർലണ്ടിന്റെ പടിഞ്ഞാറൻ തീരത്തുള്ള കില്ലാലാ ഉൾക്കടലിന് സമീപത്ത് നിന്നും അധികം അകലെയല്ലാതെ മെയോ പ്രവിശ്യയിൽ ഏതാണ്ട് പത്ത് കിലോമീറ്ററോളം നീളത്തിൽ കിടക്കുന്ന വിസ്തൃതമായ തടാകമാണ് കോൺ. സൂര്യകിരണങ്ങൾ ചാഞ്ഞു തുടങ്ങിയ ആ സായാഹ്നത്തിൽ മലനിരകളിൽ നിന്നും അരിച്ചിറങ്ങി വന്ന ഇരുട്ടിൽ ആ തടാകത്തിന്റെ ഉപരിതലം ഒരു കറുത്ത സ്ഫടികം പോലെ കാണപ്പെട്ടു.

തടാകത്തിന്റെ തെക്കൻ തീരത്തെ ഒരു കർഷകനായ മിഷേൽ മർഫി അന്നത്തെ ദിനം മുഴുവനും മത്സ്യബന്ധനത്തിൽ മുഴുകി തടാകത്തിൽത്തന്നെയായിരുന്നു കഴിച്ചുകൂട്ടിയത്. ഇടവിട്ട് ഇടവിട്ട് ഐറിഷ് മദ്യമായ പോട്ടീൻ അകത്താക്കിക്കൊണ്ടിരുന്ന അയാൾ ഏതാണ്ട് സ്ഥലകാല ബോധം നഷ്ടമായ അവസ്ഥയിൽ ആയിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. പെട്ടെന്നാണ് മഴ ആർത്തലച്ചെത്തിയത്. പങ്കായം കൈയിലെടുത്ത് ഒരു മൂളിപ്പാട്ടുമായി അയാൾ തീരം ലക്ഷ്യമാക്കി തുഴഞ്ഞു.

പെട്ടെന്നാണ് ഒരു ഇരമ്പൽ അയാളുടെ കാതിലെത്തിയത്. ഒപ്പം വീശിയ ശക്തിയായ കാറ്റിനൊപ്പം വലിയ കറുത്ത പക്ഷിയെ പോലെ എന്തോ ഒന്ന് തന്റെ തലയ്ക്ക് മുകളിലൂടെ പറന്ന് തടാകത്തിന്റെ മറുകരയോടടുത്ത് അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നത് അയാൾ അവ്യക്തമായി കണ്ടു.

                                                           ***

തീരത്ത് നിന്നും ഇരുനൂറോ മുന്നൂറോ വാര അകലെയായി തടാകത്തിൽ അതിവിദഗ്ദ്ധമായിട്ടാണ് വോഗൻ ലാന്റ് ചെയ്തത്. പിൻഭാഗം ഏറ്റവും ഒടുവിലായിട്ടാണ് ജലപ്പരപ്പിൽ സ്പർശിച്ചത്. വെള്ളത്തിലൂടെ തെന്നി നീങ്ങിയ വിമാനം നിശ്ചലമായി ഏതാനും നിമിഷം പൊന്തിക്കിടന്നു. പിന്നെ വെള്ളം ഉള്ളിൽ കയറുവാൻ തുടങ്ങി. ക്യാബിൻ റൂഫ് മുകളിലേക്കുയർത്തിയ വോഗൻ ഡിങ്കി പായ്ക്ക് പുറത്തെടുത്തു. അടുത്ത നിമിഷം തന്നെ അത് കാറ്റ് നിറഞ്ഞ് വീർത്ത് ഒരു ചെറിയ ലൈഫ്ബോട്ടിന്റെ രൂപം പ്രാപിച്ചു.

“ഇവിടെ എന്ത് ആഴമുണ്ടാകും...?” വോഗൻ ഡെവ്‌ലിനോട് ചോദിച്ചു.

“ഇരുനൂറ് അടി...”

“ഗുഡ്... വിമാനം എന്ത് ചെയ്യുമെന്ന കാര്യത്തിൽ ഇനി തല പുകയേണ്ട ആവശ്യമില്ല... പുവർ ലവ്‌ലി ബിച്ച്... വരൂ, നമുക്ക് നീങ്ങാം...” വോഗൻ പറഞ്ഞു.

വോഗൻ ലൈഫ്ബോട്ടിലേക്ക് കയറി. പിന്നാലെ സ്റ്റെയ്നറും ഡെവ്‌ലിനും. അല്പം മുന്നോട്ട് തുഴഞ്ഞ് നീങ്ങിയിട്ട് അവർ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. ലൈസാൻഡറിന്റെ മുൻഭാഗം വെള്ളത്തിനടിയിൽ ആയിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ലുഫ്ത്‌വാഫിന്റെ സ്വസ്തിക അടയാളം വഹിക്കുന്ന വാൽ‌ഭാഗം ഒരു നിമിഷനേരത്തേക്ക് മുകളിൽ ഉയർന്ന് നിന്നു. പിന്നെ അതും പൂർണ്ണമായി ജലപ്പരപ്പിനടിയിലേക്ക് അപ്രത്യക്ഷമായി.

“അങ്ങനെ അതിന്റെ കാര്യത്തിൽ ഒരു തീരുമാനമായി...” വോഗൻ പറഞ്ഞു.

ഇരുട്ട് വീണു തുടങ്ങിയ തീരം ലക്ഷ്യമാക്കി അവർ തുഴഞ്ഞു. “എന്താണ് അടുത്ത പരിപാടി, മിസ്റ്റർ ഡെവ്‌ലിൻ...?” സ്റ്റെയ്നർ ആരാഞ്ഞു.

“നീണ്ട നടത്തം... പക്ഷേ, ഈ രാത്രി മുഴുവനും സമയമുണ്ട് നമുക്ക്... കില്ലാലാ ബേയിൽ എന്റെ ഒരു ആന്റിയുണ്ട്... എലീൻ ഓ’ ബ്രിയൻ... അവർക്ക് ഒരു ഫാം ഹൗസുണ്ട് അവിടെ...”

“എന്നിട്ട്...?” വോഗൻ ചോദിച്ചു.

“ദൈവത്തിന് മാത്രമറിയാം മകനേ... അവിടെ ചെന്നിട്ട് തീരുമാനിക്കാം നമുക്ക്...” ലിയാം ഡെവ്‌ലിൻ പറഞ്ഞു.

ലൈഫ്ബോട്ട് തീരത്തോട് അടുത്തു. മുട്ടറ്റം വെള്ളത്തിലേക്ക് ഡെവ്‌ലിൻ ചാടിയിറങ്ങി. പിന്നെ അവരെ കരയിലേക്ക് വലിച്ചടുപ്പിച്ചു.

“Cead mile failte...” കുർട്ട് സ്റ്റെയ്നറുടെ നേർക്ക് കൈ നീട്ടിക്കൊണ്ട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.

“എന്താണ് ഈ പറഞ്ഞതിന്റെ അർത്ഥം...?” സ്റ്റെയ്നർ ചോദിച്ചു.

“ഐറിഷ് ഭാഷയാണ്... രാജാക്കന്മാരുടെ ഭാഷ... അതിന്റെ അർത്ഥമെന്താണെന്ന് ചോദിച്ചാൽ... ഒരു നൂറായിരം സ്വാഗതം...” ലിയാം ഡെവ്‌ലിൻ പുഞ്ചിരിച്ചു.

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...