Friday 29 September 2017

ഈഗ്ൾ ഹാസ് ഫ്ലോൺ - 21



ഈ നോവൽ തുടക്കം മുതൽ വായിക്കുവാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

ഉച്ചഭക്ഷണത്തിന് ശേഷം വീണ്ടും അവർ ഓഫീസിൽ ഒത്തു കൂടി. ഇൽ‌സ് ഹബ്ബർ തന്റെ ഡെസ്കിന് മുന്നിൽ ഇരുന്ന് അവരുടെ ചർച്ചയുടെ സംഗ്രഹം കുറിച്ചെടുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

“ഒടുവിൽ, ഇരുണ്ട ഒരു രാത്രിയിൽ ലണ്ടനിൽ നിന്നും നിങ്ങൾ സ്റ്റെയ്നറെ പുറത്തു കൊണ്ടുവന്നു എന്ന് തന്നെ കരുതുക...” ഷെല്ലെൻബെർഗ് പറഞ്ഞു.

“സെന്റ് മേരീസ് പ്രിയോറിയിൽ നിന്നോ...?”

“അതെ... പക്ഷേ, അത് ആദ്യത്തെ പടി മാത്രമേ ആകുന്നുള്ളൂ... അദ്ദേഹത്തെ എങ്ങനെ ഇവിടെയെത്തിക്കും...? അദ്ദേഹത്തെ അയർലണ്ടിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകുമോ...? എന്നിട്ട് നിങ്ങൾ ഇങ്ങോട്ട് വന്നത് പോലെ...?”

“അത് അത്ര ബുദ്ധിപരമല്ല...” ഡെവ്‌ലിൻ പറഞ്ഞു. “ഐറിഷ് പ്രധാനമന്ത്രി ഡി വലേറ എന്ന കൌശലക്കാരനെ താങ്കൾക്ക് ശരിക്കും അറിയില്ല... അയർലണ്ടിനെ ഒരു നിഷ്പക്ഷ രാഷ്ട്രം എന്ന നിലയിലാണ് അദ്ദേഹം ലോകത്തിന് മുന്നിൽ എടുത്ത് കാണിക്കുന്നത്... എന്ന് വച്ച് അയർലണ്ടിന്റെ കവാടങ്ങൾ ജർമ്മനിയ്ക്ക് വേണ്ടി തുറന്നിട്ടിരിക്കുകയാണെന്നല്ല... അയർലണ്ടിൽ എത്തിപ്പെട്ട ലുഫ്ത്‌വാഫ് പൈലറ്റുമാരെയെല്ലാം ജയിലിൽ അടയ്ക്കുകയാണദ്ദേഹം ചെയ്തത്... അതേ സമയം തന്നെ അയർലണ്ടിൽ തകർന്ന് വീണ റോയൽ എയർഫോഴ്സ് പൈലറ്റുമാരെയാകട്ടെ, പ്രഭാതഭക്ഷണവും നൽകി തിരിച്ചയക്കുകയും ചെയ്യുന്നു...”

“അതുപോലെ തന്നെ IRA അംഗങ്ങളെയും അദ്ദേഹം ഇരുമ്പഴികൾക്കുള്ളിലേക്ക് പറഞ്ഞു വിടുകയാണെന്ന് കേട്ടു...?” ഷെല്ലെൻബർഗ് പറഞ്ഞു.

“1941ൽ ഒരു നിഷ്പക്ഷ കപ്പലിൽ... അതായത് ഒരു ബ്രസീലിയൻ ചരക്ക് കപ്പലിലാണ് ഞാൻ അയർലണ്ടിൽ നിന്നും ലിസ്ബനിലേക്ക് കടക്കുന്നത് ...  പക്ഷേ, അതൊരു അപകടം പിടിച്ച കളിയാണ്...  എത്തുമെന്ന് ഒരുറപ്പുമില്ലാത്ത കളി...” ഡെവ്‌ലിൻ പറഞ്ഞു.

“ശരിയാണ്...” ഇൽ‌സ് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു. “കേണൽ സ്റ്റെയ്നർ ജയിലിൽ നിന്നും അപ്രത്യക്ഷനായി എന്നറിയുന്ന നിമിഷം തന്നെ അവർ അദ്ദേഹത്തിനായുള്ള വല വിരിച്ച് കഴിഞ്ഞിരിക്കും...”

“എക്സാക്റ്റ്‌ലി...” ഡെവ്‌ലിൻ പിന്താങ്ങി. “പോലീസ്, ആർമി, ഹോം ഗാർഡ്, സെക്യൂരിറ്റി സർവീസ്... എല്ലാവരും ചാടിപ്പുറപ്പെടും... ഇംഗ്ലണ്ടിൽ നിന്നും പുറത്തേക്കുള്ള മാർഗ്ഗങ്ങളിലെല്ലാം തന്നെ അവർ ചെക്കിങ്ങ് കർശനമാക്കും... പ്രത്യേകിച്ചും ഐറിഷ് റൂട്ട്...” ഡെവ്‌ലിൻ തലയാട്ടി. “അദ്ദേഹത്തെയും കൊണ്ട് പുറത്ത് കടന്നാൽ ഒട്ടും വൈകാതെ തന്നെ ഇംഗ്ലണ്ടിലേക്ക് തിരിക്കേണ്ട പദ്ധതിയാണ് നമുക്ക് തയ്യാറാക്കേണ്ടത്... എന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്ന് അവർക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ പറ്റുന്നതിന് മുമ്പ് രാജ്യം വിട്ടിരിക്കണം...”

അത് ശരി വച്ചു കൊണ്ട് ഷെല്ലെൻബെർഗ് തല കുലുക്കി. “എന്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ ഓപ്പറേഷൻ ഈഗ്‌ളിലെ ഏറ്റവും സമർത്ഥമായ സംഗതി കേണൽ സ്റ്റെയ്നറെയും സംഘത്തെയും ഇംഗ്ലണ്ടിൽ എത്തിച്ച രീതിയായിരുന്നു...”

“ഏത്... ആ ഡക്കോട്ട വിമാനം എന്ന ആശയമോ...?” ഡെവ്‌ലിൻ ചോദിച്ചു.

“അതെ... ഹോളണ്ടിൽ ക്രാഷ് ലാന്റ് ചെയ്ത ആ റോയൽ എയർഫോഴ്സ് ഡക്കോട്ട റിപ്പയർ ചെയ്ത് ഉപയോഗിക്കാനുള്ള തീരുമാനം... ആരെങ്കിലും കണ്ടാൽത്തന്നെ യുദ്ധമുന്നണിയിൽ നിന്നും തിരികെ ഇംഗ്ലണ്ടിലേക്ക് പറക്കുന്ന ഒരു ബ്രിട്ടീഷ് വിമാനം... പാരാട്രൂപ്പേഴ്സിനെ ഡ്രോപ്പ് ചെയ്യാൻ ആകെക്കൂടി ചെയ്യേണ്ടിയിരുന്നത് ഇത്ര മാത്രം... എണ്ണൂറ് അടിയിൽ താഴെ പറക്കുക... കാരണം, ഇംഗ്ലണ്ടിലെ ഭൂരിഭാഗം തീരപ്രദേശങ്ങളിലും ലോ ലെവൽ റഡാർ കവറേജ് ഇല്ല എന്നത് തന്നെ...”

“ശരിയാണ്... വളരെ ലളിതവും സുഗമവും ആയിരുന്നു ആ യാത്ര...” ഡെവ്‌ലിൻ പറഞ്ഞു. “എന്നാൽ തിരികെയുള്ള യാത്ര അങ്ങനെയായിരുന്നില്ല... അതിന്റെ പൈലറ്റ് ഗെറിക്ക് ഞാൻ കിടന്നിരുന്ന ഹോസ്പിറ്റലിലാണ് അഡ്മിറ്റ് ആയത്... ബ്രിട്ടീഷ് വിമാനമാണെന്ന് കരുതി നിങ്ങളുടെ ലുഫ്ത്‌വാഫ് ഫൈറ്റർ തന്നെയാണ് ആ ഡക്കോട്ടയെ വെടിവച്ച് വീഴ്ത്തിയത്...”

“നിർഭാഗ്യകരം...” ഷെല്ലെൻബെർഗ് പറഞ്ഞു. “എങ്കിലും അതേ ആശയം ഇത്തവണയും എന്തുകൊണ്ട് പരീക്ഷിച്ചു കൂടാ...? ഒരു ചെറിയ ബ്രിട്ടീഷ് വിമാനം റഡാർ കവറേജിന് താഴെക്കൂടി പറന്ന് അനുയോജ്യമായ ഇടത്ത് ലാന്റ് ചെയ്യുന്നു... ഒട്ടും താമസമില്ലാതെ നിങ്ങളെയും സ്റ്റെയ്നറെയും കൊണ്ട് തിരികെ പറന്ന് ഫ്രാൻസിൽ സുരക്ഷിതമായി ഇറങ്ങുന്നു...”

“പറയാൻ വളരെ എളുപ്പമാണ് ജനറൽ... അനുയോജ്യമായ വിമാനം മാത്രം പോരാ, ഇറങ്ങാൻ പറ്റിയ സ്ഥലം കൂടി വേണം... ഒപ്പം അതിസമർത്ഥനായ ഒരു പൈലറ്റും...” ഡെവ്‌ലിൻ പറഞ്ഞു.

“കമോൺ മിസ്റ്റർ ഡെവ്‌ലിൻ... അസാദ്ധ്യമായി ഒന്നുമില്ല... പിടിച്ചെടുക്കപ്പെട്ട ബ്രിട്ടീഷ് – അമേരിക്കൻ വിമാനങ്ങളുടെ ഒരു ശേഖരം തന്നെയുണ്ട് ഞങ്ങൾക്ക്... എന്തിന്, B17 വരെയുണ്ട് അക്കൂട്ടത്തിൽ... ഞാൻ കണ്ടതാണ്...” അദ്ദേഹം ഇൽ‌സിന് നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “ഉടൻ തന്നെ ഡിപ്പാർട്ട്മെന്റുമായി ബന്ധപ്പെടുക... മാത്രമല്ല, ഓപ്പറേഷൻ സീ ലയണുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കൂടുതൽ വിവരങ്ങൾ ശേഖരിക്കുകയും വേണം... നമ്മുടെ ഓപ്പറേഷന് അനുയോജ്യമായ സ്ഥലങ്ങൾ, രാത്രിയിൽ ലാന്റ് ചെയ്യാൻ പറ്റിയ ഇടം എന്നിങ്ങനെ എല്ലാം വിവരങ്ങളും...”

“ഒരു പൈലറ്റിനെയും വേണം...” ഡെവ്‌ലിൻ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു. “ഞാൻ സൂചിപ്പിച്ചത് പോലെ അതിവിദഗ്ധനായ ഒരു പൈലറ്റ്...”

“ഇപ്പോൾ തന്നെ അന്വേഷിക്കാം ജനറൽ...”

അവൾ തിരിഞ്ഞതും വാതിലിൽ തട്ടിയിട്ട് SS ഓക്സിലറി യൂണിഫോമിലുള്ള ഒരു യുവതി വലിയ ഒരു ഫയലുമായി പ്രവേശിച്ചു. “സെന്റ് മേരീസ് പ്രിയോറി, വാപ്പിങ്ങ്... ഇതേക്കുറിച്ചുള്ള ഫയൽ അല്ലേ ജനറൽ ആവശ്യപ്പെട്ടത്...?” അവൾ ചോദിച്ചു.

വിജയഭാവത്തിൽ ഇൽ‌സ് പുഞ്ചിരിച്ചു. “സിഗ്രിഡ്, ഗുഡ് ഗേൾ... ഓഫീസിലേക്ക് ചെല്ലൂ... ഞാനിതാ എത്തി... വേറെയും ചില കാര്യങ്ങളുണ്ട്...”

ഫയൽ വാങ്ങി ഷെല്ലെൻബെർഗിന് കൈമാറിയിട്ട് ഇൽ‌സ്  പറഞ്ഞു. “ആ അസൈൻ‌മെന്റ് അവളെ ഏൽപ്പിച്ചിട്ട് വരാം...”

ഷെല്ലെൻബെർഗ് പറഞ്ഞു. “ഇൽ‌സ്, ഒരു കാര്യം കൂടി... ബ്രിട്ടീഷ് വലതുപക്ഷ സംഘടനകളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഫയലുകൾ കൂടി പരിശോധിക്കണം... യുദ്ധത്തിന് മുമ്പ് തഴച്ചു വളർന്ന ആ സംഘടനകൾക്ക് അവരുടെ പാർലമെന്റിൽ പോലും അംഗങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു എന്നാണ് പറയപ്പെടുന്നത്...”

അവൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങിയതും ഡെവ്‌ലിൻ ചോദിച്ചു. “അത് ആരൊക്കെയായിരുന്നു ജനറൽ...?”

“ആന്റി സെമിറ്റിക്കുകൾ... ഫാസിസ്റ്റ് അനുഭാവികൾ... ബ്രിട്ടീഷ് ഉപരിവർഗ്ഗത്തിൽപ്പെട്ട പലരും ഫ്യൂററെ ആരാധിച്ചിരുന്നു എന്നതാണ് വാസ്തവം... യുദ്ധം ആരംഭിക്കുന്നതിന് മുമ്പ്...”

“ബക്കിങ്ങ്ഹാം പാലസ് അട്ടിമറിക്കപ്പെടുന്നത് കാത്തിരുന്ന് നിരാശരായവർ...?”

“ഏതാണ്ട് അതുപോലെയൊക്കെത്തന്നെ...” ഷെല്ലെൻബെർഗ് ആ തടിച്ച ഫയൽ തുറന്ന് ആദ്യം കണ്ട പ്ലാൻ തുറന്ന് മേശപ്പുറത്ത് നിവർത്തി വച്ചു. “അപ്പോൾ മിസ്റ്റർ ഡെവ്‌ലിൻ... ഇതാണ് മഹത്തായ ആ സെന്റ് മേരീസ് പ്രിയോറി...”

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...
 

Friday 15 September 2017

ഈഗ്ൾ ഹാസ് ഫ്ലോൺ - 20



ഈ നോവൽ തുടക്കം മുതൽ വായിക്കുവാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

അടുത്ത പ്രഭാതത്തിൽ പ്രിൻസ് ആൽബസ്ട്രാസയിലെ ഷെല്ലെൻബെർഗിന്റെ ഓഫീസിലേക്കുള്ള യാത്രയിൽ അന്തരീക്ഷത്തിൽ എങ്ങും പുകപടലങ്ങൾ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നത് ഡെവ്‌ലിൻ ശ്രദ്ധിച്ചു.

“റോയൽ എയർഫോഴ്സ് ഇന്നലെ അവരുടെ ലക്ഷ്യം കണ്ടു എന്നു തന്നെ തോന്നുന്നു...” ജനറൽ ഷെല്ലെൻബെർഗ് പറഞ്ഞു.

“ഒരു സംശയവും വേണ്ട...” ഡെവ്‌ലിൻ പിന്താങ്ങി.

പ്രഭാത വന്ദനം നൽകിക്കൊണ്ട് ഇൽ‌സ് ഹബ്ബർ വാതിൽ തുറന്ന് അവരെ സ്വീകരിച്ചു. “സന്തോഷം ജനറൽ... ഇന്നലെ അല്പം പരിഭ്രമിച്ചു ഞാൻ...”

“ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും ഇന്നലെ മറീൻസ്ട്രാസയിലെ ആ റെസ്റ്ററന്റിന്റെ അടിത്തട്ടിലായിരുന്നു കഴിഞ്ഞത്...” ഷെല്ലെൻബെർഗ് പറഞ്ഞു.

“റിവേറ അല്പസമയത്തിനകം ഇവിടെയെത്തും...” അവൾ പറഞ്ഞു.

“ഓ, ഗുഡ്... വന്നയുടൻ എന്നെ കാണാൻ പറയൂ...”

ഏതാണ്ട് പത്ത് മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞതും റിവേറയെയും കൂട്ടി അവൾ തിരികെയെത്തി. തന്റെ ഹാറ്റ് തലയിൽ നിന്നും എടുത്ത് തിരുപ്പിടിച്ച് അല്പം പരിഭ്രമത്തോടെ അയാൾ ഡെവ്‌ലിന്‌ നേരെ ഒന്ന് പാളി നോക്കി.

“ഭയപ്പെടേണ്ട... ധൈര്യമായി സംസാരിച്ചോളൂ...” ഷെല്ലെൻബെർഗ് പറഞ്ഞു.

“എന്റെ കസിന്റെയടുത്ത് നിന്നും പുതിയൊരു മെസ്സേജ് ഉണ്ടായിരുന്നു ജനറൽ... സ്റ്റെയ്നറെ ലണ്ടൻ ടവറിൽ നിന്നും സെന്റ് മേരിസ് പ്രിയോറി എന്നൊരു കെട്ടിടത്തിലേക്ക് മാറ്റുന്നു എന്നാണവൻ പറഞ്ഞത്...”

“കൃത്യമായ മേൽ‌വിലാസം അറിയാൻ കഴിഞ്ഞുവോ...?”

“വാപ്പിങ്ങ് എന്ന സ്ഥലത്താണെന്നാണ് പറഞ്ഞത്... നദീതീരത്താണത്രെ...”

“നിങ്ങളുടെ കസിൻ ആള് കൊള്ളാമല്ലോ... ഇത്രയും വിലപ്പെട്ട ഇൻഫർമേഷൻ പെട്ടെന്ന് തന്നെ ശേഖരിക്കുവാൻ കഴിഞ്ഞു...” ഡെവ്‌ലിൻ അയാളെ ഒന്ന് പുകഴ്ത്തി.

സൌഹൃദഭാവത്തിൽ പുഞ്ചിരിച്ചിട്ട് റിവേറ തുടർന്നു. “ഹൊസേ തരുന്ന ഇൻഫർമേഷൻ വളരെ കൃത്യമായിരിക്കും സെനോർ... സ്കോട്സ് ഗാർഡിലുള്ള അവന്റെ ഒരു സൈനിക സുഹൃത്തിൽ നിന്നും ലഭിച്ച വിവരമാണ്... ലണ്ടൻ ടവറിലാണ് അയാളുടെ ട്രൂപ്പ് ഇപ്പോൾ പാറാവ് ജോലി നോക്കുന്നത്... സമീപത്തുള്ള ഒരു പബ്ലിക്ക് ഹൌസ് അവർ സന്ദർശിക്കാറുണ്ട്... എന്റെ കസിനും അവിടുത്തെ സന്ദർശകനാണ്...” അല്പം വിമ്മിട്ടത്തോടെ അയാൾ തുടർന്നു. “പുറത്ത് പറയാൻ പറ്റാത്ത സംഗതിയാണ്...”

“യെസ്, ഞാൻ മനസ്സിലാക്കുന്നു റിവേറാ...” ഷെല്ലെൻബെർഗ് തല കുലുക്കി. “ഓൾ റൈറ്റ്... ഇപ്പോൾ നിങ്ങൾക്ക് പോകാം... ആവശ്യമനുസരിച്ച് നിങ്ങളെ ഞാൻ കോൺ‌ടാക്റ്റ് ചെയ്യുന്നതായിരിക്കും...”

അയാളെ പുറത്തേക്ക് നയിച്ചിട്ട് ഇൽ‌സ് തിരികെയെത്തി. “ഇനി ഞാനെന്തെങ്കിലും ചെയ്യേണ്ടതുണ്ടോ ജനറൽ...?”

“തീർച്ചയായും... നമ്മുടെ ഫയൽ ശേഖരത്തിൽ നിന്നും ആ ഗസറ്റുകൾ തേടിയെടുക്കണം... ഏതാണെന്ന കാര്യം പറയാതെ തന്നെ അറിയാമല്ലോ... ലണ്ടന്റെ മുക്കും മൂലയും അടങ്ങുന്ന രേഖകൾ... ഈ പറയുന്ന കെട്ടിടം അതിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ടോ എന്ന് പരിശോധിക്കൂ...”

അവൾ പുറത്തേക്ക് നടന്നു.

“ഈ വാപ്പിങ്ങ് എന്ന് പറയുന്ന സ്ഥലം എനിക്ക് സുപരിചിതമായിരുന്നു ഒരു കാലത്ത്...” ഡെവ്‌ലിൻ പറഞ്ഞു.

“IRA യിൽ പ്രവർത്തിച്ചിരുന്ന കാലത്താണോ...?”

“അതെ... ലണ്ടനിലെ പലയിടങ്ങളിലും IRA ബോംബിങ്ങ് ക്യാമ്പെയ്‌ൻ നടത്തിയിരുന്ന കാലം... അതിന് തയ്യാറുള്ള നിരവധി പേരുണ്ടായിരുന്നു അക്കാലത്ത്... അയർലണ്ടിന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനായി വേണമെങ്കിൽ പോപ്പിനെ വരെ വധിക്കാൻ തയ്യാറുള്ള ഒരു കൂട്ടം മനുഷ്യർ... 1936 ൽ ഒരു സ്പെഷൽ യൂണിറ്റ് തന്നെ പ്രവർത്തിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു ലണ്ടനിലെ വിവിധയിടങ്ങളിൽ ബോംബുകൾ വയ്ക്കുവാനായി... സ്ത്രീകളും കുട്ടികളും വഴിയാത്രക്കാരും ഒക്കെയായിരുന്നു അതിന്റെ ഇരകൾ... എന്നാൽ അധികം താമസിയാതെ തന്നെ ആ പ്രവൃത്തി നിർത്തി വയ്ക്കുവാൻ തലപ്പത്തുള്ളവർ നിർദ്ദേശം നൽകുകയാണുണ്ടായത്... ആ നിർദ്ദേശം പ്രാവർത്തികമാക്കുവാനായിട്ടാണ് എന്നെ ലണ്ടനിലേക്കയച്ചത്...”

“അങ്ങനെയാണ് വാപ്പിങ്ങ് എന്ന സ്ഥലം നിങ്ങൾക്ക് പരിചയമായത്...?”

“ചെറുപ്പം മുതലേ എനിക്കറിയാവുന്ന ഒരാൾ ഉണ്ടായിരുന്നു അവിടെ... വാസ്തവത്തിൽ എന്റെ മാതാവിന്റെ ഒരു സുഹൃത്ത്...”

“എന്താണീ സുഹൃത്തിന്റെ പേര്...”

“മിഷേൽ റയാൻ... ഒരു ഒളിത്താവളം നടത്തിപ്പോരുന്നുണ്ടായിരുന്നു അയാൾ... എന്നാൽ സംഘത്തിന്റെ പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ പങ്കാളിയായിരുന്നില്ല താനും... അതിനാൽ തന്നെ ആരും അയാളെ സംശയിച്ചിരുന്നുമില്ല...”

“അങ്ങനെ ആ സംഘത്തിന്റെ ചുമതല നിങ്ങളിൽ നിക്ഷിപ്തമായി...?”

“സംഘം എന്ന് പറയാനും മാത്രമൊന്നുമില്ല... വെറും മൂന്നു പേരേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ...” ഡെവ്‌ലിൻ ചുമൽ വെട്ടിച്ചു. പിന്നീട് ഞാൻ സ്പെയിനിലേക്ക് പോയി... അവിടെ വച്ച് ലിങ്കൺ - വാഷിംഗ്ടൺ ബ്രിഗേഡിൽ ചേർന്നു... ഇറ്റലിക്കാർ പിടികൂടി ജയിലിൽ അടയ്ക്കും വരെ ഞാൻ ഫ്രാങ്കോയ്ക്ക് എതിരെ പൊരുതി... ഇറ്റാലിയൻ ജയിലിൽ നിന്നും എന്നെ മോചിപ്പിച്ചത് ജർമ്മനിയുടെ അബ്ഫെർ ആയിരുന്നു...”

“അപ്പോൾ വാപ്പിങ്ങിലുള്ള നിങ്ങളുടെ ആ സുഹൃത്ത്... റയാൻ... അയാൾക്ക് പിന്നീട് എന്ത് സംഭവിച്ചു...?”

“ഇപ്പോഴും അവിടെത്തന്നെയുണ്ടാകുമെന്നാണ് ഞാൻ കരുതുന്നത്... കിഴവൻ മിഷേൽ... വിപ്ലവത്തിലൊന്നും വലിയ താല്പര്യമില്ലാത്തവൻ... ഭീകരപ്രവർത്തനങ്ങളോടൊന്നും ഒട്ടും യോജിപ്പില്ലായിരുന്നു അന്നേ അയാൾക്ക്...”

“ഇയാളെക്കൊണ്ട് നമുക്ക് എന്തെങ്കിലും വിധത്തിലുള്ള സഹായം പ്രതീക്ഷിക്കാമോ...?” ഷെല്ലെൻബെർഗ് ചോദിച്ചു.

“മൈ ഗോഡ്...! കുതിര ഓടാൻ തുടങ്ങുന്നതിന് മുമ്പേ വണ്ടി ഓടിക്കുകയാണല്ലോ താങ്കൾ...” ഡെവ്‌ലിൻ തലയിൽ കൈ വച്ചു.

ഓറഞ്ച് നിറമുള്ള ഒരു പുസ്തകവുമായി ഇൽ‌സ് വീണ്ടുമെത്തി. “കിട്ടി ജനറൽ... സെന്റ് മേരിസ് പ്രിയോറി, വാപ്പിങ്ങ്... തെംസ് നദിയുടെ തീരത്ത് തന്നെ...”

അവർ ഇരുവരും ആ ഭൂപടം പരിശോധിച്ചു. “ഇതുകൊണ്ട് കാര്യമായ ഗുണമൊന്നുമില്ല...” ഡെവ്‌ലിൻ പറഞ്ഞു.

ഷെല്ലെൻബെർഗ് തല കുലുക്കി. “വേറൊരു കാര്യം ചിന്തിക്കുകയായിരുന്നു ഞാൻ... 1940 ലെ ഓപ്പറേഷൻ സീ ലയൺ...”

“ഒരിക്കലും നടക്കാതെ പോയ ബ്രിട്ടീഷ് അധിനിവേശം...?”

“അതെ... പക്ഷേ, വ്യക്തമായ പ്ലാനോടു കൂടിയ ഒരു പ്രോജക്ടായിരുന്നു അത്... ലണ്ടനെക്കുറിച്ച് വളരെ വിശദവും സൂക്ഷ്മവുമായ ഒരു സർവേയാണ് അന്ന് ഞങ്ങളുടെ SD നടത്തിയത്... കെട്ടിടങ്ങളെക്കുറിച്ചാണ് ഞാൻ പറഞ്ഞു വരുന്നത്... ലണ്ടൻ നഗരം പിടിച്ചടക്കിയാൽ ഉപയോഗിക്കാൻ പറ്റുന്ന കെട്ടിടങ്ങൾ...”

“എന്ന് വച്ചാൽ ഗെസ്റ്റപ്പോ ഹെഡ് ക്വാർട്ടേഴ്സ് ആയി രൂപാന്തരപ്പെടുത്തുവാൻ അനുയോജ്യമായ കെട്ടിടങ്ങൾ...?”

ഷെല്ലെൻബെർഗ് പുഞ്ചിരിച്ചു. “എക്സാക്റ്റ്‌ലി...  അത്തരത്തിലുള്ള നൂറ് കണക്കിന് കെട്ടിടങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള വിവരങ്ങളടങ്ങിയ ഫയലുകൾ അന്ന് തയ്യാറാക്കപ്പെട്ടിരുന്നു...” അദ്ദേഹം ഇൽ‌സിന് നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “എന്തെങ്കിലും രേഖകൾ ലഭിക്കുമോ എന്ന് നോക്കൂ...”

“ഇപ്പോൾ തന്നെ നോക്കാം ജനറൽ...”

ഡെവ്‌ലിൻ ജാലകത്തിനരികിലും ഷെല്ലെൻബെർഗ് ഡെസ്കിന് മുന്നിലും ഇരുന്നു. ഇരുവരും ഓരോ സിഗരറ്റിന് തീ കൊളുത്തി. “ഇന്നലെ രാത്രി നിങ്ങൾ പറഞ്ഞല്ലോ, വർഗാസ് ഒരു ചതിയനാണെന്ന കണക്കുകൂട്ടലിൽ തന്നെ നാം മുന്നോട്ട് നീങ്ങണമെന്ന്...” ഷെല്ലെൻബെർഗ് പറഞ്ഞു.

“അതെ...”

“എന്ന് വച്ചാൽ എന്താണ് നിങ്ങളുടെ മനസ്സിൽ...? എങ്ങനെയാണ് ഈ ദൌത്യം നിങ്ങൾ കൈകാര്യം ചെയ്യാൻ പോകുന്നത്...?”

“വളരെ ലളിതം ജനറൽ... ഞാൻ അങ്ങോട്ട് പോകുന്ന കാര്യം വർഗാസിനെ അറിയിക്കുന്നില്ല...”

“മനസ്സിലായില്ല...”

“നമുക്ക് ആവശ്യമുള്ള ഇൻഫർമേഷനെല്ലാം അയാളിൽ നിന്നും നാം ഊറ്റിയെടുക്കുന്നു... ഒരു പക്ഷേ, ആവശ്യത്തിലധികം വിവരങ്ങൾ നമുക്ക് ലഭിച്ച് കഴിഞ്ഞിരിക്കാം... എങ്കിലും കൂടുതൽ വിവരങ്ങൾ ഓരോ ആഴ്ച്ചയിലും ചോദിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കുക... പ്രിയോറിയിൽ സ്റ്റെയ്നർക്കുള്ള സുരക്ഷാ ക്രമീകരണങ്ങൾ, പാറാവുകാരുടെ വിശദവിവരങ്ങൾ, അതു പോലെയുള്ള മറ്റ് കാര്യങ്ങൾ... ആ സമയത്ത് ഞാൻ ലണ്ടനിൽ ആയിരിക്കും... നൌ, വാൾട്ടർ, മൈ ഓൾഡ് സൺ... എന്റെ ഈ ആശയം അംഗീകരിക്കാതിരിക്കാൻ താങ്കൾക്ക് കഴിയില്ല...”

പൊട്ടിച്ചിരിക്കാനല്ലാതെ വേറൊന്നിനും കഴിയില്ലായിരുന്നു ഷെല്ലെൻബെർഗിന്. അദ്ദേഹം എഴുന്നേറ്റു. “വെരി ഗുഡ്... ബ്ലഡി മാർവലസ്... ഇത് ആഘോഷിക്കണം നമുക്ക്... വരൂ, കാന്റീനിൽ പോയി ഓരോ കോഫി അകത്താക്കാം...”

                                                          ***

അല്പനേരത്തിന് ശേഷം ഡെവ്‌ലിനെയും കൂട്ടി ഷെല്ലെൻബെർഗ് ടിയർഗാർട്ടെനിലേക്ക് ഡ്രൈവ് ചെയ്തു. കാറിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങി നനുത്ത മഞ്ഞു പരവതാനിയുടെ മുകളിലൂടെ നടക്കവെ ഡെവ്‌ലിൻ പറഞ്ഞു.

“മറ്റൊരു പ്രശ്നം കൂടിയുണ്ട്... ഞാൻ നോർഫോക്കിൽ ആയിരുന്ന സമയത്ത് സ്പെഷൽ ബ്രാഞ്ച് എന്റെ പിന്നാലെ ഉണ്ടായിരുന്നു. അല്പം വൈകിയാണെങ്കിലും അവർക്ക് എന്നെ കണ്ടെത്താൻ കഴിഞ്ഞതിന്റെ കാരണം ഐറിഷ് പൌരൻ എന്ന നിലയിൽ ലോക്കൽ പോലീസിൽ എന്റെ വിവരങ്ങൾ രജിസ്റ്റർ ചെയ്യണം എന്ന നിയമമായിരുന്നു. അതും പാസ്പോർട്ട് സൈസ് ഫോട്ടോ സഹിതം...”

“ഐ സീ... അപ്പോൾ നിങ്ങൾ പറഞ്ഞു വരുന്നത് എന്താണ്...?”

“എന്റെ ബാഹ്യരൂപത്തിൽ ഒരു മാറ്റം... ഒരു സമ്പൂർണ്ണ മാറ്റം...”

“മുടിയുടെ നിറം മാറ്റുക... അങ്ങനെ വല്ലതുമാണോ...?”

ഡെവ്‌ലിൻ തല കുലുക്കി. “മാത്രമല്ല, പ്രായവും കുറച്ച് കൂട്ടണം...”

“അക്കാര്യത്തിൽ എനിക്ക് സഹായിക്കാൻ സാധിക്കുമെന്ന് തോന്നുന്നു...” ഷെല്ലെൻബെർഗ് പറഞ്ഞു. “ഇവിടെ ബെർലിനിലെ UFA സ്റ്റുഡിയോയിൽ എനിക്ക് ചില സുഹൃത്തുക്കളുണ്ട്... അവിടുത്തെ ചില മേക്കപ്പ് ആർട്ടിസ്റ്റുകൾ ചെയ്യുന്നത് കണ്ടാൽ നമുക്ക് വിശ്വസിക്കാനേ കഴിയില്ല...”

“വേറൊരു കാര്യം കൂടി... ഇത്തവണ വിദേശികളുടെ രജിസ്റ്റർ എന്ന സംഭവം വേണ്ട... കൃത്രിമ രേഖകൾ ഉണ്ടാക്കുന്ന സമയത്ത് എന്റെ ജന്മസ്ഥലം യൂൾസ്റ്ററിലെ ഒരു ഗ്രാമത്തിലാണെന്ന് കാണിച്ചാൽ മതി... അങ്ങനെയാകുമ്പോൾ ഔദ്യോഗികമായി ഞാൻ ഒരു ബ്രിട്ടീഷ് പൌരനാണെന്ന് വരും...”

“നിങ്ങളുടെ ഐഡന്റിറ്റി കാർഡിൽ എന്തായിട്ടാണ് രേഖപ്പെടുത്തേണ്ടത്..?”

“കഴിഞ്ഞ തവണ ഞാനൊരു വാർ ഹീറോ ആയിരുന്നു... ഡൺ‌കിർക്കിലെ യുദ്ധത്തിൽ മുറിവേറ്റ് വിരമിക്കേണ്ടി വന്ന ഐറിഷ് സൈനികൻ...” ഡെവ്‌ലിൻ തന്റെ തലയിലെ മുറിവിൽ വിരലോടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. “അന്ന് കഥ മുന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോകുന്നതിൽ അക്കാര്യം സഹായകരമാകുകയും ചെയ്തു...”

“ഗുഡ്... എങ്കിൽ ശരി, അതു പോലുള്ള എന്തെങ്കിലും പ്ലാൻ ചെയ്യാം... ഏത് രീതിയിലായിരിക്കണം അങ്ങോട്ടുള്ള പ്രവേശനം...?”

“ഓ, വീണ്ടും പാരച്യൂട്ടിൽ തന്നെ...”

“ഇംഗ്ലണ്ടിലേക്കോ...?”

ഡെവ്‌ലിൻ തലയാട്ടി. “അത് ആപത്ക്കരമായിരിക്കും... ആരെങ്കിലും കാണുകയാണെങ്കിൽ തീർച്ചയായും അത് റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യപ്പെട്ടിരിക്കും... അതിനാൽ അത് വേണ്ട... കഴിഞ്ഞ തവണത്തെ പോലെ അയർലണ്ടിലേക്ക്... അഥവാ ആരെങ്കിലും കണ്ടാൽ തന്നെ കുഴപ്പമില്ല... ആരും തിരിഞ്ഞു നോക്കുക പോലുമില്ല... യൂൾസ്റ്റർ അതിർത്തിയിലൂടെ നുഴഞ്ഞു കയറി ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റ് ട്രെയിനിൽ ബെൽഫാസ്റ്റിലേക്ക്... അതോടെ ഞാൻ ബ്രിട്ടീഷ് മണ്ണിൽ...”

“അതിന് ശേഷം...?”

“ബോട്ടിൽ... ബെൽഫാസ്റ്റിൽ നിന്നും ഹെയ്ഷാമിലേക്ക് ലങ്കാഷയറിൽ... കഴിഞ്ഞ തവണ എനിക്ക് മറ്റൊരു റൂട്ട് പിടിക്കേണ്ടി വന്നു... ലാർനെയിൽ നിന്നും സ്കോട്‌ലണ്ടിലെ സ്ട്രാൻ ‌റയറിലേക്ക്... ട്രെയിനിൽ എന്നത് പോലെ ബോട്ടിലും ഇക്കാലത്ത് നല്ല തിരക്കായിരിക്കും...യുദ്ധകാലമല്ലേ ജനറൽ...?” ഡെവ്‌ലിൻ പുഞ്ചിരിച്ചു.

“അങ്ങനെ നിങ്ങൾ ലണ്ടനിൽ എത്തുന്നു... പിന്നീട്...?”

ഡെവ്‌ലിൻ ഒരു സിഗരറ്റിന് തീ കൊളുത്തി. “ വെൽ... വർഗാസുമായി ഒരു ബന്ധവും വേണ്ട എന്ന് തീരുമാനിച്ചാൽ അതിന്റെ അർത്ഥം താങ്കളുടെ ഔദ്യോഗിക വൃത്തങ്ങളിൽ നിന്നും ഒരു സഹായവും എനിക്ക് പ്രതീക്ഷിക്കേണ്ട എന്നായിരിക്കും...”

ഷെല്ലെൻബെർഗ് പുരികം ചുളിച്ചു. “പക്ഷേ, മറ്റുള്ളവരുടെ സഹാ‍യം ഇല്ലാതെ...? ആയുധങ്ങൾ, റേഡിയോ ട്രാൻസ്മിറ്റർ തുടങ്ങിയവയൊക്കെ സംഘടിപ്പിക്കണമല്ലോ... ക‌മ്യൂണിക്കേഷൻ സൌകര്യങ്ങൾ ഇല്ലാതെ  എങ്ങനെയാണ്...?”

“ഓൾ റൈറ്റ്... ചില കാര്യങ്ങളൊക്കെ ഒരു സങ്കല്പത്തിന്മേൽ ചെയ്യേണ്ടിയിരിക്കുന്നു... മുമ്പ് ഞാൻ സൂചിപ്പിച്ച വാപ്പിങ്ങിലെ ആ പഴയ സുഹൃത്ത്... മിഷേൽ റയാൻ... അയാൾ ഇപ്പോഴും അവിടെത്തന്നെ ഉണ്ടെന്ന് വിശ്വസിക്കാം നമുക്ക്... അയാളെ കണ്ടെത്താൻ കഴിഞ്ഞാൽ അതൊരു സഹായമായിരിക്കും... ചുരുങ്ങിയത് ആരെ കോൺ‌ടാക്റ്റ് ചെയ്യണമെന്ന കാര്യത്തിലെങ്കിലും...”

“എങ്ങനെ...?”

“മിഷേൽ പണ്ട് ടാക്സി ഓടിച്ചിരുന്നു... വാതുവെപ്പുകാർക്ക് വേണ്ടിയൊക്കെ ധാരാളം ഓടിയിട്ടുണ്ട് അദ്ദേഹം... ആ വഴിയിൽ അധോലോകത്തുള്ള അനവധി പേരുമായി സുഹൃദ്ബന്ധവുമുണ്ട്... പണത്തിന് വേണ്ടി എന്തും ചെയ്യാൻ മടിയില്ലാത്തവർ... ആയുധക്കടത്തും മറ്റും തൊഴിലാക്കിയവർ... 1936 ൽ ഞാൻ എത്തി പ്രവർത്തനം അവസാനിപ്പിച്ച ആ IRA യൂണിറ്റിലെ എല്ലാവർക്കും ധാരാളം അധോലോക ബന്ധമുണ്ടായിരുന്നു. ആയുധങ്ങൾ, സ്ഫോടക വസ്തുക്കൾ തുടങ്ങിയവയെല്ലാം അവരിൽ നിന്നായിരുന്നു ലഭിച്ചിരുന്നത്...”

“സോ, ദിസ് വുഡ് ബീ എക്സലന്റ്... നിങ്ങളുടെ IRA സുഹൃത്തുക്കളുടെ സഹായവും തുണയും... മാത്രമല്ല, വേണ്ടി വന്നാൽ അൽപ്പം ക്രിമിനൽ സപ്പോർട്ടും... പക്ഷേ, ഒരു കാര്യം... ഇതെല്ലാം നമ്മുടെ കണക്കുകൂട്ടലുകളാണ്... അഥവാ നിങ്ങളുടെ ആ സുഹൃത്ത് ഇപ്പോൾ ലണ്ടനിൽ ഇല്ലെങ്കിൽ...?”

“ഉറപ്പൊന്നുമില്ല ജനറൽ... ഒരു പക്ഷേ, ഒരു മിന്നലാക്രമണത്തിൽ കൊല്ലപ്പെട്ടിരിക്കാം... ഒരു ഗ്യാരണ്ടിയുമില്ല...”

“എന്നിട്ടും ഒരു റിസ്കെടുക്കുവാൻ നിങ്ങൾക്ക് മടിയില്ല...?”

“നമ്മുടെ പ്ലാൻ എത്ര തന്നെ  സമർത്ഥമായിരുന്നാലും ശരി, ലണ്ടനിലെത്തിയതിന് ശേഷം എനിക്ക് സാഹചര്യങ്ങൾ ഒന്ന് വിലയിരുത്തേണ്ടതുണ്ട്... മിഷേൽ റയാനെ കണ്ടുമുട്ടാൻ സാധിക്കാതിരിക്കുകയും ഈ ദൌത്യം അസാദ്ധ്യമാണെന്ന് തോന്നുകയും ചെയ്താൽ പിന്നെ വേറൊന്നിനും ഞാൻ നിൽക്കില്ല... അടുത്ത ബോട്ടിൽ ഞാൻ ബെൽഫാസ്റ്റിലേക്ക് കടക്കും... താങ്കൾ പോലും അറിയുന്നതിന് മുമ്പ് ഞാൻ അതിർത്തി കടന്ന് സുരക്ഷിതനായി ഡബ്ലിനിൽ എത്തിയിട്ടുണ്ടാകും...എന്നിട്ട് അവിടെയുള്ള ജർമ്മൻ എംബസിയിൽ നിന്നും ആ ദുഃഖവാർത്ത താങ്കളെ ഞാൻ അറിയിക്കും...” ഡെവ്‌ലിൻ പുഞ്ചിരിച്ചു. ഇനി നമുക്ക് തിരികെ ഓഫീസിലേക്ക് പോകാമോ...? ഈ തണുപ്പത്ത് ഇങ്ങനെ നടക്കണമെന്ന് വല്ല നിർബ്ബന്ധവുമുണ്ടോ താങ്കൾക്ക്...?”

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് വിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...